From Gogo to Tula

Jezus….schaamde me dood toen ik zag wanneer ik mn laatste blog geschreven had….

Nog maar 7 weken te gaan…. de tijd is echt omgevlogen.
Het lijkt wel alsof de dagen hier veel sneller voorbij zijn…
Moest zelfs even kijken waar ik gebleven was bij mn vorige blog…

Toen mijn ouders aankwamen in Cape Town was ik helemaal in t dolletjes.
De fotoos te zien die ze op facebook zette was weer een vlucht terug naar mijn tijd in Cape Town.
Heel leuk om al die bekende plekken te zien…
Ondertussen, vlak voor ze bij Bobbi Bear aankwamen, ben ik bij een gogo geweest.
Het verhaal ging om haar 5 jarige achterkleinzoontje en haar 14 jarige achterkleindochter. Zijzelf was namelijk 94! Er bleek geen geld te zijn voor het onderhoud van de kinderen. Het jongetje ging naar de creche 'bovenop de berg' en kon daar gratis verblijven.
Met die rede is een vorige vrijwilliger de eerste keer mee gegaan. Bleek uiteindelijk dat de achterkleindochter niet thuis sliep. Deze 94 jarige gogo had namelijk niets in huis van meubels en zulk, kon alleen zulu en was zeer slecht ter been.
Mij werd gevraagd mee te gaan de volgende keer om haar was spullen te brengen.
Zo gezegd zo gedaan.
Wat we aantroffen was een werkelijke disaster…
Je ziet het wel eens op tv en kunt je dan de impact totaal niet voorstellen, totdat je er zelf voor staat… Ik was zwaar geschokt.
Ze had 1 bed...nou ja….een 1 persoons matras (waar je voor nog geen miljoen op zou willen liggen) die lag op bakstenen. Voor de rest, stond er echt niets in huis?! Haar 5 jarige sliep samen met haar op dat matras. Er lag een rat in een teil naast haar bed. Er was geen stromend water, de douche werkte niet dus ik weet niet hoe zij zich waste. Overal stonden pannen, potjes etc… Toen ze wat wilde drinken moest ze dat uit een maatbeker doen, zo zwart als roet. De kan waaruit het water kwam kan ik niet eens beschrijven. Laat staan wat er tevoorschijn kwam toen we de deksels van de pannen afhaalde…. OVERAL MADEN!! T stonk zo enorm dat ik bijna moest spugen. Buiten het rottende eten was er verder niets dan vergaane aardappelen, 5 kg suiker gevuld met mieren en milly meal (soort meel van mais) wederom met maden.
De vrouw die voor haar moest zorgen deed dit dus blijkbaar niet en streek al het geld dat zij kreeg voor de gogo zelf op. De pannen met eten stonden er al van vorig jaar, overgebleven van haar mans begrafenis. Ik en de andere vrijwilliger mochten na een tijd es even een hartig woordje spreken met het mens… En we gave her a good go!!! Joh ik was kwaad! Hoe kun je zoiets doen??? Hele discussies in het zulu en zelfs de krant was erbij! Ik was echt overdonderd….Heb vreselijk moeten huilen maar we hadden een nieuw matras meegenomen met dekens, water en voedsel. De lasagne die ze van ons kreeg at ze met een zwarte lepel, al dansend op het bed.
Hoe mooi het op dat moment is om zoiets voor een mens te kunnen doen...heel waardevol en bevredigend.
Hopelijk ga ik een dezer weken nog een keer terug om te kijken hoe het nu met haar gaat.
Er had zich nl toen iemand opgeofferd om de zorg over te nemen.
Toen mn ouders er waren zijn we voor een 'check up' terug gegaan. Ik heb tranen van blijdschap gehuild toen ik de verbeteringen zag…. Alles was schoon, ze had eten en zelfs 2 kleine houten 'bankjes'.

Hluhluwe hoef ik niet eens over te praten, mn ouders vonden het meer dan geweldig en we hebben super veel gezien, helaas alweer geen leeuwen…
De trip naar St Lucia was voor mij ook nieuw. Totaal andere natuur en prachtig mooi! heel apart ook dat de 'Hippo's' daar s'avonds over straat lopen en je moet uitkijken met zwemmen voor krokodillen. Eenmaal bij Cape Vidal aangekomen hebben we gebraaid met een mannelijke en vrouwelijke bushbock. Het strand was prachtig en de zee onwerkelijk warm. Het snorkelen was alsof ik in een andere dimmensie zat… een octopus en een lionfish!! How lucky can you be!!
Ik wilde helemaal niet meer terug…

En ja...toen ik terugkwam zaten we met onze 1 jarige L. Wat een schatje!!
Oma was opgepakt voor shoplifting en zat in de gevangenis, samen met L.
Geen eten, drinken of luiers dus hop, in de auto geladen en naar het centre gebracht.
Ze bleek zo een enorme luieruitslag te hebben gehad bij aankomst dat het leek 'alsof er meer was gebeurd'. Gelukkig was dit niet het geval, buiten een schimmelinfectie.
Maar goed, een baby dus….een behoorlijke verantwoordelijkheid en wat slaapgebrek erbij…
Haar oma zou na het weekend op borgtocht vrijkomen en met L weer naar huis gaan.
Helaas was dit niet het geval. Ze moest 3 weken zitten voor verder onderzoek en zou daarna weer voor moeten komen. Ze bleek nog 2 a 3 andere convictions te hebben voor shoplifting.
Toen ze uiteindelijk voor moest komen bleken dat er geen 2 a 3, maar 14 te zijn...Ze is veroordeeld tot 3 jaar cel. En daar zit je dan, met een prachtig kindje….Na een hop gedoe, wat vrij normaal is hier, hebben we haar bij familie kunnen plaatsen.
6 weken voor haar gezorgd dus wel even een traantje moeten laten.
Ik kon haar soms achter het behang plakken en qua opvoeden was het ook moeilijk….het verschil in cultuur was daar goed te zien…

Tussen de bedrijven door hebben we nog een call out gehad over een 1 jarig jongetje, L.
Hij bleek zo enorm geslagen te zijn dat hij bont en blauwe billen had. Zou gedrogeerd worden en super veel te eten als de buurvrouw op moest passen.
In de auto, op weg naar Durban. En dezelfde dag het kind weggehaald bij de moeder.
Wat een hel…. Hij huilde enorm en klampte zich vast aan mij. Uiteindelijk 2 slapeloze nachten gehad waarvan ik er 1 de hele nacht met een andere vrijwilliger buiten heb gezeten omdat anders het hele huis wakker werd.
Gelukkig waren het maar 2 nachten.

Zo zijn er natuurlijk nog veel dingen gebeurd maar het blog wordt anders wel heel lang.

Ik wilde namelijk ook nog wat andere dingen kwijt.

Na zo een lange periode in een huis te zitten, met 3 tot 6 anderen, waar je 24/7 alles mee deelt, voelt nu steeds vaker als een Big Brother huis.
Ik had dit natuurlijk eerder nooit voorzien. Het verlangen hebben naar een eigen plek, alleen willen zijn, je eigen ding willen doen en vooral, dit huis uit willen. Overal tralies en niet zomaar even je fiets pakken om even een te gaan drinken in de lokale kroeg.
Je bent elke dag met dezelde mensen in 1 huis. Mensen die je pas leert kennen op het moment dat ze het huis binnen komen. Je vraagt je elke keer af of het wel klikt, en ja, soms doet het dat ook wel eens niet. Niet op een slechte manier, maar je komt en zo achter dat iedereen een rugzak vol problemen heeft.

Je moet je ook voorstellen dat hier elke minuut van de dag de telefoon over kan gaan. Zo ook in de avond en het s'nachts. Je schrikt je kapot in de nacht of denkt soms, JEZUS, ik wil niet…
Vaak genoeg is er ook niemand aan de andere lijn of komen ze met de vraag of we een vastzittende kat kunnen komen bevrijden en opvangen (?!).

Soms heb ik het echt even gehad, gewoon door al die omstandigheden. Als ik een eigen plek had hier, mijn eigen woning, dan zou dat gevoel heel anders zijn.



Ik was blijkbaar dus nog niet klaar met mn blog...aangezien het nu nog maar een dikke 3 weken zijn voordat ik terug in het kikkerlandje ben…

Toch nog even snel wat nieuwe verwikkelingen hier..
Afgelopen woensdag was Voting day hier. Iedereen gaat voorafgaande dagen de straat op om, met muziek en zang, zoveel mogelijk kiezers te ronselen. Heel apart en leuk om te zien! zoiets kennen wij in NL niet met de verkiezingen (boring dus…)
Zo dacht ik dus ook dat dit afgelopen dinsdag voor onze deur gebeurde. Dit was helaas niet het geval….
Even een toelichting voordat ik verder ga.

Wij zijn al een kleine 2 jaar bezig met een case over een schoolhoofd dat meerdere meisjes(+-20), meerdere malen, misbruikt en verkracht heeft, in zijn kantoor, op zijn bureau. Een aantal meiden zijn zwanger van hem of hebben onderhand zijn kind al gebaard. Zo komt voort uit de verklaring die deze gegeven hebben.
Door de enorme macht van deze man zijn vele meiden niet naar voren gekomen en zijn er maar enkelen in de rechtzaal geweest om een getuigenis af te leggen. en waren in totaal 10 aanklachten. De familie en vrienden van dit schoolhoofd steunen hem door dik en dun en zijn zelfs gevaarlijk geacht.

Die dinsdag reden er 4 auto's langs ons huis waar zij met harde muziek en zang voor de deur stopten. In eerste instantie hadden we geen notie van wat er aan de hand was…. Uiteindelijk stapt het schoolhoofd uit de eerste auto met een smile van oor tot oor…. Hij bleek, diezelfde dag, vrijgesproken te zijn van alle aanklachten. Deze man loopt weer op vrije voeten rond...en heeft naar het schijnt een onbekend aantal getuigen, en rechtspersonen omgekocht om gevangenschap te voorkomen. Zo zijn er vele getuigen die zich terugtrokken en hebben we een aanklager die het slachtoffer, in de rechtzaal, vraagt om op een meetlat de lengte van de penis van het schoolhoofd aan te duiden. Diezelfde aanklager gaat uiteindelijk met het schoolhoofd buiten de zaal de daadwerkelijke lengte van de penis opmeten.

In deze zaak is heel goed te zien en te merken hoe krom, hoe corrupt en hoe respectloos het gerecht is naar slachtoffers van verkrachting. Maar ook hoe makkelijk iedereen zijn hoofd omdraaid zodat het niet 'bestaat'.

Ik houd het hier even bij, ben sowieso niet goed in schrijven ;)

Daarbij… vragen staat vrij als ik terug ben.

Dikke knuffel!!!!